– Copy & illustratie –

Kosmos

Als puppy werd Kosmos samen met zijn broers en zussen opgeslokt door een zwarte leegte. Later bleek het een vuilniszak te zijn, zo eentje waarin hij vaak naar eten zocht. Toen waren zij het vuil, dat koste wat kost verwijderd moest worden. De zak werd, samen met wat grofvuil, in een put gegooid. Na vele uren waren hun donzige haren veranderd in bloederige pieren, verstrengeld met elkaar. Het geroezemoes in de grond trok iemands aandacht. Zo eindigde Kosmos zijn hondenleven ...

En begon zijn "menselijk" leven:

Kosmos had al enkele adopties achter de rug. Wat hem betreft kan je baasjes simpelweg indelen in twee types: zij die je in de steek laten, of degenen die je roedel worden voor het leven. Van dat eerste type waren er veel meer dan van het laatste. Dat maakte hem vaak onrustig tijdens de wekelijkse bezoekjes in het opvangcentrum. Kosmos had zijn draai gevonden en hij kon goed overweg met de andere honden, maar hij droomde van zijn eigen plek in de zetel. Zijn vorig baasje hield het na zes maanden voor bekeken.

“Honden lijken op hun baasjes”, hoorde Kosmos de mensen wel eens zeggen. Zijn vorig baasje had althans niets weg van hem. In dit geval was er eerder een zeehond ter adoptie genomen. De ogen van zijn baasje hadden geen focus en hij bewoog zich vaak opgewonden door het huis. Tijdens één van zijn TikTok-pogingen, struikelde hij over Kosmos. Zijn val was – net zoals zijn danspas – slordig afgewerkt en hij brak daarbij zijn staartbeentje. Voor zover Kosmos wist, was dit de reden voor zijn terugkeer naar het opvangcentrum.
‍
Enige tijd later voelde Kosmos een verandering in de lucht hangen van het opvangcentrum. Zijn opvangouders wierpen vaker een blik op hem. In hun gesprekken hoorde hij zijn naam vallen. Deze week zouden ze vast voor hem komen, dacht hij. Zijn vermoeden werd bevestigd toen er een gezin langskwam. Ze waren met vier: een man met een diepe stem, een vrouw met lange haren, een meisje met een zachte blik en een jongetje, die zich knus in de buik van de vrouw verschool. Ze zagen er best aardig uit en hun geuren vertelden niets verontrustend.

Het gezin had allerlei cadeautjes bij. Eén daarvan was een kauwbot waar Kosmos al te graag zijn tanden in wilde zetten. Zo volgde hij het kauwbot tot in hun auto. Vanuit de koffer zag hij zijn opvangouders uit het beeld verdwijnen. Op de heenweg naar zijn nieuwe thuis kauwde Kosmos zijn zenuwen weg. De weken daarop zocht hij naar zijn plaats binnen zijn nieuwe roedel. Hij bestudeerde hun levensgewoonten en maakte ze eigen. Kosmos kreeg de beste plaats in de zetel. Dat was in de hoek met het verlengde voeteinde. Lange avondwandelingen en buikmassages werden dagelijkse kost. Op het einde van de dag kroop hij samen met in zijn roze flamingo in zijn gouden mandje*.